ادبیات
ادبیات دریچه ای است به سوی هنر و معرفت. با ادبیات، از سویی عمق هنر و از سویی دیگر عمق معرفت آشکار می شود. بسیاری از آثار شاخص ادبی از دیرباز تا کنون – چه در غرب و چه در شرق- عالی ترین مفاهیم معنوی را برای انسان بازنمایانده اند و بسیاری دیگر جلوه ای از شکوه هنر و زیبایی به شمار می آیند.
در ادبیات فارسی میهن مان، شاعران، نویسندگان و اندیشمندان بزرگی می زیسته اند که آشنایی و درک افکار و آموزه های آنان می تواند در شناخت هرچه بهتر و بیشتر جهان درون و جهان برون انسان ها مؤثر و تأثیرگذار باشد؛ به طور مثال، مولانای بلخی آموزه های معنوی بی شماری را چه در آثار نظم و چه در آثار نثر خود نمایانده است و حافظِ شیرین سخن علاوه بر اشاره به عالی ترین مفاهیم معنوی، اوج هنر و زیبایی را نیز در دیوان خود عرضه کرده است؛ فردوسیِ بزرگ نیز همان گونه که خود اشاره کرده، کاخی بلند از نظم فارسی بنانهاده که تاکنون پابرجا و بی گزند باقی مانده و باعث زنده ماندن زبان فارسی شده است؛ شیخ اجلّ، سعدی شیرازی، مفاهیم والای تعلیمی و عاشقانه را در آثار خود به زیبایی تمام به تصویر کشیده است؛ استاد ادبیات غنایی، حکیم نظامی گنجوی نیز بسیاری از اشعار غنایی و عاشقانه را با هنر خاص خود نمایانده است؛ بنابراین مشاهده می کنیم که ادبیات، هم نمایانگر اوج هنر و خلاقیت است و هم انتقال دهندة مفاهیم والای معنوی که انسان را به سعادت و آرامش رهنمون می سازد. پس چه زیباست ورود به دنیای ادبیات و بهره مندی از این همه زیبایی، معرفت و دانش.
ادبیات
